17 augustus 2018
Vandaag, precies 9 jaar geleden, overleed mijn vader op 68 jarige leeftijd aan de gevolgen van nierkanker.
En eindelijk kan ik nu zeggen: Het is goed zo!. Mijn vader is naar Huis.
Ik wil graag een bijzonder inzicht omtrent het overlijden van mijn vader met je delen. In mijn vakantie heb ik veel gelezen en diverse online seminars en trainingen heb gevolgd. Dat heeft een schat aan bijzondere inzichten en aha momenten opgeleverd. Er is zoveel wat ik wil delen, dat ik bijna niet weet waar te beginnen.
Daarom begin ik met een bijzondere ervaring die ik had naar aanleiding van het overlijden van mijn vader, vandaag precies 9 jaar geleden.
Ik wou dat ik negen jaar geleden wist, wat ik nu weet. Dan had ik wellicht iets voor mijn vader kunnen doen, in plaats van machteloos toekijken.
Maar ik weet ook dat zo heeft moeten zijn. Dat het overlijden van mijn vader, het startschot is geweest voor mijn ontwikkeling en van mijn ontdekking van zoveel moois.
Het verdriet over het overlijden van mijn vader zat bij mij na 9 jaar nog steeds erg hoog. Op sommige momenten kwam het ineens naar boven. En ik had er ook veel gedachten over, zoals ik hier boven al schreef.
Ook gedachten van: Het is niet eerlijk, waarom moest hij zo lijden, ik had wat moeten doen, hij was nog veel te jong om dood te gaan, enz enz
Nu ik me meer en meer bewust word van het feit dat ik niet alleen maar dit lichaam ben, kan ik dingen steeds meer vanuit een ander perspectief zien.
Ik zie mijn lichaam nu als mijn “ruimtepak”, waarmee ik hier kan leven en ervaringen op kan doen. Ik zie mezelf als een oneindig wezen van energie, wat hier tijdelijk woont (mijn dansje doe,zeg ik wel eens met een gekke bek) en dat na verloop van tijd weer terug gaat naar “huis”.
Ik weet inmiddels dat ik niet mijn gedachten ben, dat ik ze niet hoef te geloven en dat ik ze kan negeren. De gedachten over het overlijden van mijn vader waren ook gedachten, alleen zag ik dat op de één of andere manier niet
Ik zag ze voor waarheid aan. Tot het moment van inzicht waarbij mij ineens duidelijk werd van: Hé, wacht eens even, die gedachten over de dood van mijn vader die creëer ik zelf, die geloof ik, die neem ik aan voor waarheid. BAM.
Ineens zag dat ik die gedachten niet langer hoefde te geloven. Ineens zag ik dat mijn vader naar “huis” is gegaan. Dat hij zijn “ruimtepak" heeft verlaten en dat hij weer het oneindige wezen is wat hij altijd al is geweest. Even was ik sprakeloos.
Hoe had ik, die tegen iedereen zegt dat je je gedachten niet hoeft te geloven, dit niet kunnen zien? Ongelofelijk, maar waar. Ik kan je niet zeggen hoeveel rust, opluchting en helderheid mij dit heeft gegeven.
Dit inzicht maakt dat ik nu zo anders aankijk tegen het overlijden van mijn vader en overlijden in het algemeen. Ook het verdriet wat dat steeds maar weer omhoog kwam is verdwenen. Natuurlijk had ik het fijn gevonden als hij er nog was geweest, maar hij is “verlost” van zijn aardse lichaam (zijn ruimtepak) en weer thuis van zijn reis en ervaring op deze aarde. WAUW.
Niemand weet hoe lang hij of zij hier is. We weten alleen dat we ooit een keer vertrekken (doodgaan) maar niemand weet wanneer en niemand weet hoe.
Onze gedachten maken onze ervaring.
Dit alles maakt dat een dag als vandaag, zijn sterfdag, ineens een hele andere betekenis voor mij heeft gekregen. Ik kijk vandaag om me heen om te zien of er één of ander teken is dat hij me vandaag geeft.
En geloof het of niet; vandaag zaten er in mijn tuin een heleboel kleine witte vlinders. Veel meer dan er normaal vlinders in mijn tuin zijn. Dat was voor mij zijn teken.
Ik kan nu eindelijk zeggen: Het is goed zo! Mijn vader is “thuis”.
Wil je ergens over praten naar aanleiding van dit schrijven, iets delen of is er iets wat ik voor je kan doen.
Laat het me dan weten aub. Je kunt me bereiken op ernazuidhoek@gmail.com
