Pasgeleden had ik (weer) z’n moment toen ik tussen de buien door mijn hond uit ging laten.

Omdat het zonnetje scheen en de donkere wolken enigszins waren verdwenen, besloot ik geen jas aan te doen, maar gewoon in mijn trui een rondje te maken. Toen ik echter een minuut of 15 onderweg was, zag ik weer donkere regenwolken aankomen.

Op dat moment vroeg ik/zei ik tegen mezelf om me een seintje geven wanneer ik om moest keren, zodat ik droog zou blijven. Ik woon namelijk buiten het dorp van Voorhout, tussen de bollenvelden waar niet veel woningen of andere plekken zijn waar ik kan schuilen.

Ik liep nog een paar minuutjes door in dezelfde richting, totdat ik het gevoel kreeg dat ik nu terug moest gaan. Het was een soort gevoel wat je niet kunt verklaren en waar je vaak aan voorbij gaat, omdat het zo subtiel is. Je zou het een onderbuikgevoel of intuïtie kunnen noemen. Ik noem het graag mijn Eigen-Wijsheid.

Inmiddels was ik omgekeerd en op de terugweg naar huis, toen het ineens begon te regenen. Net op dat moment passeerde ik een huis tussen twee open velden. Snel zocht ik een beschutte plek bij dat huis waar ik zo goed als droog stond, toen de sluizen echt open gingen.  

Na een minuut of 10 was het weer bijna droog en besloot ik verder te lopen naar huis. En je raadt het al, een stukje verderop begon het weer flink te regenen. Ook toen was er gelegenheid voorhanden om te schuilen onder de overkapping van een bedrijf waar ik net ‘toevallig’ langs liep.  

Toen ook die bui voorbij was liep ik weer verder, terwijl de laatste paar druppels vielen.

Niet veel later ben ik thuis en net als ik de voordeur achter me dicht heb gedaan, breekt de hemel opnieuw open met een flinke hoosbui. Terwijl ik mijn schoenen uitdoe en de riem afdoe bij de hond verschijnt er een glimlach op mijn gezicht en bedank ik mijn innerlijk weten, mijn Eigen-Wijsheid, die me (zo goed als) droog heeft gehouden tijdens deze wandeling.

Dit is natuurlijk een ‘onschuldig’ voorbeeld van hoe mijn Eigen-wijsheid me ‘veilig’ en droog hield.